| |
Ludwik Misiek
1926-2018
Ludwik Misiek urodził się 12 sierpnia 1926 r. w Pleszewie w powiecie Jarocin. Ojciec Ignacy Misiek był podoficerem zawodowym 70 pułku piechoty w Pleszewie. Matka Maria z domu Grzegorowska do 1939r. wychowała pięcioro dzieci.
Przed wybuchem II wojny światowej ukończył Szkołę Powszechną i zdał egzamin do Gimnazjum i Liceum w Pleszewie. We wrześniu 1939r., w wyniku ewakuacji, znalazł się wraz z matką i rodzeństwem pod Lwowem, gdzie w dniu 9 września 1939r. na stacji Komarno-Buczały, w czasie nalotu bombowego 6 samolotów Heinkel He 111, zginął jego 11-letni brat Jan, a sam Ludwik został ranny. Ojciec walczył w tym czasie z Niemcami pod Warszawą. Do maja 1940r. przebywał pod okupacją sowiecką we Lwowie, początkowo w Katarynicach, a od listopada 1939r. w klasztorze ojców Zmartwychwstańców we Lwowie. Tam, po przypadkowym aresztowaniu przez ukraińską milicję w kwietniu 1940r., znalazł się w rękach NKWD. Liczył wtedy prawie 14 lat. W więzieniu NKWD w klasztorze Brygidek przesłuchiwał go komisarz Iwan Sierow. Od deportacji na wschód uratowała go tłumaczka NKWD, żona polskiego oficera. Po zwolnieniu z więzienia, 28 maja 1940r., w ramach wymiany ludzi między okupantami, przez Przemyśl wrócił do Wielkopolski i zamieszkał z rodzicami w Topoli Małej powiat Ostrów Wlkp.
Od grudnia 1942r. pracował w Mleczarni Powiatowej w Ostrowie Wlkp. W tym czasie, mając 16 lat, został przez ojca włączony do współpracy z Armią Krajową. Ojciec, sierżant zawodowy (później chorąży) Ignacy Misiek ps. „Misiura”, „Gustaw” był Komendantem Placówki „Aluminium” Armii Krajowej w obwodzie „Staw” (Ostrów Wlkp.). Brał wtedy udział w ubezpieczaniu spotkań i odpraw konspiracyjnych na obszarze Inspektoratu AK „Źródło” (Ostrów) oraz był łącznikiem placówki. Równocześnie, mając dużą swobodę poruszania się (ze względu na konwojowanie mleka), brał udział w akcjach charytatywnych na rzecz rodzin AK-owców - ofiar gestapo - oraz w stałym przekazywaniu masła z komórki AK w mleczarni na użytek Komendy Obwodu „Staw”. Po ukończeniu 17 lat, w dniu 9 października 1943r., został przez „Gustawa” zaprzysiężony do AK i otrzymał pseudonim „Robert”. Wypełniał zadania kurierskie (między obwodami) oraz brał udział w transporcie broni i materiałów dywersyjnych z Pleszewa do Ostrowa. W 1943r. został awansowany do stopnia st. strzelca, a w 1944r. po przeszkoleniu do stopnia kaprala. Podano go wówczas do odznaczenia Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W latach 1943-1945 był członkiem i dowódcą drużyny plutonu Kedywu w Ostrowie Wlkp. W dniu 6 listopada 1944r. został w mleczarni aresztowany przez gestapo, a w Raszkowie aresztowano ojca, który został przekazany do Radogoszczy, a następnie w styczniu 1945r. zamordowany tam przez hitlerowców. Ludwik po przesłuchaniach przez gestapo został zwolniony.
Od 20 stycznia 1945r. był dowódcą 6. Drużyny działającej w ramach II plutonu (dowódca plut. Wacław Majchrzak ps. Piotr), w składzie kompanii Kedywu „Lech” (dowódca ppor. Władysław Urban ps. Żbik). W styczniu 1945r., w trakcie wycofywania się rozbitych oddziałów Wermachtu, brał udział w obronie miasta Ostrowa, zdobywał i magazynował broń i materiały wybuchowe dla placówki „Aluminium”, brał udział w potyczkach z nieprzyjacielem w rejonie Topoli Małej i m. Tarchały, w odparciu niemieckiego rozpoznania pancernego na kierunku Tarchały - Ostrów Wlkp. oraz w rozbrajaniu Niemców. Po rozwiązaniu Armii Krajowej placówka „Aluminium” nie ujawnił się. Do 20 sierpnia 1945r. należał do oddziału partyzanckiego por. Ludwika Sinieckiego (ps. Szary) w Obwodzie Ostrów Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Ochotniczej „Warta”.
Od wiosny 1945r. uczęszczał do Gimnazjum i Liceum Męskiego w Ostrowie Wlkp., które ukończył maturą w 1948r. Po wojnie był szykanowany jako były żołnierz AK, w 1948r. w czasie rozpoczynania studiów oraz w latach 1950-1953, kiedy jako pilotowi szybowcowemu zakazano mu startu w Szybowcowych Mistrzostwach Polski i międzynarodowych zawodach szybowcowych oraz zakazano mu latania na samolotach. Mimo szykan ukończył Wydział Budownictwa Lądowego Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu, a później Politechnikę Poznańską (1967-1969), uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego. Związek małżeński zawarł w 1954r., dochował się dwójki dzieci.
Pracując od 1952r. zawodowo projektował i budował dziesiątki mostów, wiaduktów, dróg, urządzeń podziemnych oraz budynków mieszkalnych, usługowych, hotelowych i sportowych oraz stadionów. Pracował w Wojewódzkim Zarządzie Dróg Publicznych w Poznaniu (6 lat), przez 6 lat prowadził własne przedsiębiorstwo budowlane oraz przez 2 lata własne biuro projektów. Na części etatów pracował w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Poznaniu i Wojewódzkim Biurze Projektów - Poznań oraz w Zarządzie Głównym Aeroklubu PRL i Wojskowym Klubie Sportowym „Grunwald” w Poznaniu. Od 1963r. pracował w Zakładach Projektowania i Usług Inwestycyjnych Invest Projekt w Poznaniu (projektował m.in. dzielnice mieszkaniowe Piątkowo i Winogrady, hotele Polonez i Poznań). Przez trzy lata (1977-1980) za pośrednictwem PHZ „Polservice” pracował w Libii na Saharze (prowincja Fazzan) w m. Sabha, w charakterze głównego projektanta - urbanisty. Na emeryturze od 1986r.
Vice-Prezes Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wielkopolska, którego członkiem był od 1989r. Współzałożyciel Klubu Historycznego im. Generała „Grota” Roweckiego przy Instytucie Pamięci Narodowej w Poznaniu, członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej w Poznaniu, współautor Pomnika Armii Krajowej w Licheniu. Inicjator nadania Aeroklubowi Poznańskiemu im. Wandy Modlibowskiej w 2001r.
W latach 1946-1955 był pilotem szybowcowym Aeroklubu Ostrowskiego. W tym okresie uzyskał Złotą Odznakę Szybowcową (nr 39). W latach 1955-2018 reprezentował barwy Aeroklubu Poznańskiego. Był pilotem szybowcowym I klasy. 30 września 1955 r. uzyskał Diamentową Odznakę Szybowcową (nr 21) w uznaniu lotu na przewyższenie (5600m, 21 maja 1953 r. w Ostrowie), przelotu docelowego 304,3 km (22 maja 1955 r. z Tarnowa Podgórnego do Warszawy) oraz przelotu otwartego 552 km (18 czerwca 1955 r. z Podrzewia do Tyszowiec). W 1955r. został wyróżniony odznaką Mistrza Sportu, zwyciężył także w Całorocznych Zawodach Szybowcowych o Memoriał Ryszarda Bitnera (1955).
Ludwik Misiek w towarzystwie Tadeusza Góry i Edwarda Makuli, lata 60-te
Był trzykrotnym rekordzistą szybowcowym Polski ustanawiając następujące rekordy:
- prędkość przelotu na trasie Tarnowo Podgórne – Warszawa, odległość 304,3km, prędkość 100,3km/h, 22 maja 1955r.
- odległość przelotu docelowego na trasie z Podrzewia do Tyszowiec, odległość 552,3 km, 18 czerwca 1955r.
- odległość przelotu docelowo-powrotnego na trasie Kobylnica - Olsztyn - Kobylnica, odległość 533,6km, 6 lipca 1959r.
6 lipca 1959r. ustanowił rekord świata w kategorii szybowców jednomiejscowych w przelocie docelowo-powrotnym o długości 533,6km na trasie Kobylnica - Olsztyn - Kobylnica. Był członkiem Szybowcowej Kadry Narodowej, a także członkiem Komisji Sędziowskich na Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Lesznie (1958 i 1968). W latach 1964-1966 pełnił funkcję Inspektora Nadzoru Budowlanego w Wydziale Lotniskowym Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Przez wiele lat zasiadał w Zarządzie Aeroklubu Poznańskiego, był członkiem honorowym Aeroklubu Poznańskiego i Aeroklubu Polskiego. Pozostał czynny jako pilot do 2006r.
Zmarł 25 grudnia 2018r. w Poznaniu.
|
|
